Ένα πολιτικό θρίλερ;ένα φίλμ νουάρ;μια ερωτική σβησμένη φωτιά ;
Μια ιστορία που τρέχει σαν αργεντίνικο ταγκό; σα μαύρο μπλούζ;
σαν εξτρεμιστικές εκρήξεις ;
Για τη χειμερινή θεατρική σαιζόν 2008-2009 η νέα θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα θα παρουσιάσει το θεατρικό έργο «Επιχείρησις Ιουδίθ» του συγγραφέα, δημοσιογράφου και βουλευτή Περικλή Κοροβέση, στο θέατρο «Αργώ Studio» (Ελευσινίων 15, στάση Μετρό Μεταξουργείο, τηλ:210-5201.684) από Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008 (κάθε Δευτέρα και Τρίτη) μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου 2009.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Δύο γυναίκες, δύο άντρες σε φόντο ασπρόμαυρο. Τρέχουν οι ατάκες, χορεύουν άλλοτε κοφτές, απότομες σαν αργεντίνικο ταγκό, άλλοτε αρμονικές, ερωτικές σαν μαύρο μπλούζ και άλλοτε παγωμένες, διαβολικές σαν εξτρεμιστικές εκρήξεις.Άλλοι είπαν ότι είναι μια ερωτική σβησμένη φωτιά.Άλλοι ένα πολιτικό θρίλερ.Και επειδή το έργο τρέχει καρέ-καρέ, άλλοι είπαν πως είναι ένα φίλμ νουάρ.Αν μου ζήταγαν να του βάλω ένα χρώμα, δεν θα του έβαζα.Ας το κάνει ο θεατής. Ας βάψει ο καθένας τον κόσμο του όπως θέλει, σε φόντο ασπρόμαυρο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ωρισμένες παραστάσεις του έργου θα παιχτούν με ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα, σε συνεργασία με την ΑΜΚΕ Ανάπτυξης της Ποιότητας Ζωής των Εμποδιζόμενων Ατόμων «Δρω».
Υπενθυμίζεται ότι η «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΣ ΙΟΥΔΙΘ» παρουσιάστηκε πριν από 17 περίπου χρόνια από τη «Θεατρική Σκηνή» (1991-1992) με τους ηθοποιούς: Αντώνη Αντωνίου, Νατάσσα Ασίκη, Γιώργο Σαμπάνη και Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
Θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα
Η θεατρική ομάδα πείρα(γ)μα είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία που συστάθηκε τον Νοέμβριο του 2007 από τέσσερις καταξιωμένους στον χώρο του θεάτρου ηθοποιούς, με στόχο την προώθηση μιας κοινής αισθητικής στην τέχνη του θεάτρου.Η πρώτη παραγωγή της ομάδας είναι το θεατρικό έργο «Όνειρο για δύο» του Γάλλου συγγραφέα G. Foissy.Παρουσιάστηκε στο Bios τον Ιούνιο του 2008, στα πλαίσια του φεστιβάλ ανεξάρτητων ομάδων του θεατρικού ΔΙΚ.ΑΝ.Ο. (ΔΙΚτυο ΑΝεξάρτητων Ομάδων), ενώ το καλοκαίρι 2008 έκανε σε περιοδεία στα πλαίσια των θερινών Φεστιβάλ της χώρας.
Τη χειμερινή περίοδο 2008-2009 η Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου «ΠΡΟΒΑ» (Αχαρνών και Ηπείρου 39, τηλ: 210-8818.117, 210-8818.326) θα παρουσιάσει την «Δράκαινα» του Δημήτρη Μπόγρη, ένα από τα 10 έργα–σταθμούς της δραματουργίας του πρώτου ημίσεως του 20ου αιώνα.
Η «Δράκαινα» γράφτηκε το 1928 και τιμήθηκε με το Κοτοπούλειο Βραβείο.Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα της νέας ελληνικής δραματουργίας και ανέβηκε για πρώτη φορά τον Φεβρουαρίου του 1928, με την Μερόπη Ροζάν, τον Αλέξη Μινωτή, την Σοφία Βερώνη και τον Νίκο Ροζάν.
Ο Δημήτρης Μπόγρης στη «Δράκαινα» αποκαλύπτει τη ζωή ενός χαρακτήρα πολυσύνθετου, παράξενου και πρωτότυπου, τον καλύτερο αυτού του είδους .
Η Δράκαινα είναι μια σκληρόψυχη καλοστεκούμενη χήρα. Όμως βαθιά μέσα της κρύβεται ένα μυστικό. Ο ανικανοποίητος έρωτας για έναν άντρα που αγάπησε πριν αναγκαστεί να τον εγκαταλείψει και να υποταχθεί. Ο πατέρας της είχε διαπράξει ένα έγκλημα. ΄ Ένας άντρας που είδε την πράξη του, για να μην τον καταδώσει τον εκβίασε και ως αντάλλαγμα ζήτησε να παντρευτεί την κόρη του, την Δράκαινα. Η ζωή που δεν έζησε, ο ασφυκτικός κλοιός που την έπνιγε, γιγάντωσαν μέσα της τον φθόνο και το μίσος για την ευτυχία κάθε άλλου ανθρώπου. Δεν δείχνει παρά άσπονδο μίσος ακόμα και για τα παιδιά της. Κατέστρεψε τον αρραβώνα του ενός γιου της, προσπαθεί να διαλύσει το γάμο του άλλου και να ενσταλάξει την έχθρα ανάμεσά τους.
Η Δράκαινα είναι μια σκληρόψυχη γυναίκα, μια φύση βάναυση, πανούργα ανελέητη, που αλλάζει χαρακτήρα και μεταβάλλεται, τελικά συμβιβάζεται καθώς δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει ως το τέλος το πνεύμα της καταστροφής, λυγίζει, νικιέται, εξομολογείται το μυστικό της τραγωδίας της ζωής της και απολυτρώνεται.
Οι παραστάσεις ξεκινούν το Σάββατο 15 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσόγκα, σκηνικά-κοστούμια Μιχάλη Σδούγκου, μουσική Νίκου Χαριζάνου και φωτισμούς Γιάννη Μανιμανάκη. Βοηθός σκηνοθέτη η Μαριέλα Κόλλα.
Τον ομώνυμο ρόλο υποδύεται η Μαίρη Ραζή. Μαζί της παίζουν ο Πολύκαρπος Πολυκάρπου, ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Ταμβακάς, η Κοραλία Τσόγκα, η Ιλιάνα Παζαρζή.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΕΡΓΟ
«ΗΔΡΑΚΑΙΝΑ»
Συγγραφέας
ΔημήτρηςΜπόγρης
Σύμβουλος Δραματολογίου
Κώστας Γεωργουσόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία-Σκηνοθεσία
Σωτήρης Τσόγκας
Σκηνικά–κοστούμια
Μιχάλης Σδούγκος
Μουσική σύνθεση
Νίκος Χαριζάνος
Φωτισμοί
Γιάννης Μανιμανάκης
Βοηθός σκηνοθέτη
Μαριέλα Κόλλα
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Μαίρη Ραζή (στο ρόλο της Δράκαινας), Πολύκαρπος Πολυκάρπου, Νίκος Παπαδόπουλος,
(Ρημαγμένη Όχθη,Μήδειας Υλικό,Τοπίο με Αργοναύτες)
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ (ΕΚΔΟΧΗ Β’)
Απότο Σάββατο 1 Νοεμβρίου (και μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου) θα παρουσιαστεί το έργο του HeinerMϋller«Η Τριλογία της Μήδειας» (Ρημαγμένη Όχθη, Μήδειας Υλικό,Τοπίο με Αργοναύτες) σε μια παράσταση σε εξέλιξη από το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου (Χριστοπούλου 12, Θεσσαλονίκη, ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ τηλ:2310-229.249).
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Στην ανάπλασητων αρχαίων ελληνικών μύθων που μας παραδίδει ο 20ος αιώνας, ο Γερμανός συγγραφέας Heiner Μϋller συμμετέχει πεισματικά.Χρησιμοποιεί τους αρχαίους ελληνικούς μύθους σαν πρώτη ύλη, ένα κατασκευαστικό υλικό που οδηγεί σε μια νέα θεώρηση του τραγικού.Ο ποιητικός του σχολιασμός εγγράφεται πάνω στο σώμα του μύθου και αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Το τρίπτυχο Ρημαγμένη Όχθη, Μήδειας Υλικό, Τοπίο με Αργοναύτες αποτελεί το βασικότερο αρχαιόθεμο κείμενο του Mϋller μέσα στη δεκαετία του '80.Τα μέρη, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές -αυτόνομα- διαπραγματεύονται την αλλοτριωμένη ανθρωπότητα, την προδοσία, το κατακερματισμένο Εγώ, την καταστροφή ενός πολιτισμού, το τέλος μιας εποχής.
Από την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008 η Κεντρική Σκηνή του θεάτρου ΑΡΓΩ (Ελευσινίων 15, στάση Μετρό Μεταξουργείο, τηλ: 210-5201.684) ανεβάζει την παράσταση «AmorOmniaVincit - Η αγάπη νικά τα πάντα», σε παραγωγή της καλλιτεχνικής εταιρείας ΑΡΓΩ.
Το έργο της παράστασης έχει γράψει ο Σουηδός συγγραφέας PerOlovEnquist(Περ Όλοφ Ένκβιστ), πρωτότυπος τίτλος «Frånregnormaransliv» (‘Από τη ζωή των σκουληκιών της βροχής’).
Τρεις σημαντικές προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών της Ευρώπης, συναντιούνται ένα βράδυ στην Κοπεγχάγη, κάτω από την ίδια στέγη. Η βραδιά θα εξελιχθεί, πέρα από τις προσωπικές αντιπαλότητες, το διάχυτο χιούμορ και τις προσωπικές εκμυστηρεύσεις, σε συναρπαστικές αποκαλύψεις.Παράλληλα, μια σειρά από καυτά διαχρονικά ερωτήματα, `θα τεθούν στο τραπέζι`, σε μια «μάχη» απόψεων και ιδεών με πάθος και διαβρωτική ειρωνεία:Για τον έρωτα, τη λογοτεχνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, το θέατρο, τη ζωή και το θάνατο, την ανθρώπινη μοναξιά. Όπως και για το αν η δύναμη της αγάπης μπορεί πράγματι να υπερνικήσει τα πάντα, ή απλά να χρησιμεύσει ως κρησφύγετο στων «σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία».
Τα τρία (3) αυτά πρόσωπα είναι ο πασίγνωστος Δανός συγγραφέας Hans Christan Andersen(Χανς Κρίστιαν Άντερσεν),η μεγάλη Δανή ηθοποιός –εμβληματική φυσιογνωμία του δανικού θεάτρου- JohanneLuiseHeiberg (Γιοχάννε Λουίζ Χάιμπεργκ) και o σπουδαίος Δανός κριτικός και ποιητής JohanLudvigHeiberg (Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ.)
Τη μετάφραση του έργου έχουν κάνει οι: Νίκος Κιούρτης-Δημήτρης Ιωάννου.
παίζουν οι ηθοποιοί: Αιμιλία Υψηλάντη, Δημήτρης Παπάζογλου, Ζαχαρούλα ΟικονόμουΤην παράσταση σκηνοθετεί ο Δημήτρης Ιωάννου, Σκηνικά-κοστούμια η Ιωάννα Μανωλεδάκη, καικαι Στέλιος Γούτης.
Το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον της παράστασης, εκτός από τον πολύ σημαντικό Σουηδό συγγραφέα Περ Όλοφ Ένκβιστ, έργα του οποίου έχουν ανέβει στο παρελθόν στη χώρα μας (Από τη ζωή των σκουληκιών από το θίασο «Καθρέφτης», 1985, Η νύχτα των τριβάδων, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας, 1989, Η ώρα του λύγκα, «Θέατρο του Νότου», 1993), είναι η συμμετοχή του γνωστού χορογράφου Δημήτρη Παπάζογλου, που πρωταγωνιστεί για πρώτη φορά στο θέατρο και υποδύεται τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (σημειωτέον ότι ο Άντερσεν είχε σπουδάσει υποκριτική και χορό).
Επισημαίνεται ότι την εποχή που διαδραματίζεται το έργο, στη Δανία –αλλά και στην Ελλάδα- υπήρχε το γλωσσικό ζήτημα:ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν εκπροσωπούσε τη ‘δημοτική` γλώσσα, την καθομιλουμένη, στην οποία και έγραψε τα παραμύθια του, ενώ οι διανοούμενοι της εποχής εκείνης -που στη Δανία στα μέσα του 19ου αιώνα κύριος εκπρόσωπος ήταν ο Γιόχαν Λούντβιχ Χάιμπεργκ, υπεραμύνονταν της περίτεχνης και στυλιζαρισμένης γλώσσας.
Ρωσία.Στα ταραγμένα χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η ιστορία δύο γυναικών που τίποτα δεν τις ενώνει, πέρα από τη μουσική.
Η ιστορία δύο διαφορετικών κόσμων που θα μπορούσε να είναι μια άλλη άποψη,
σχεδόν προφητική, της ιστορίας της ίδιας της ρωσικής επανάστασης και της κατάληξής της.
Ρωσία. Στα ταραγμένα χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.
Η ιστορία δύο γυναικών που τίποτα δεν τις ενώνει, πέρα από τη μουσική. Η μία, δραματική σοπράνο, όμορφη, λαμπερή, πλούσια και επιτυχημένη, η άλλη, η πιανίστα συνοδός της, άσχημη, φτωχή, ανύπαρκτη, καταδικασμένη να ζει στη σκιά της πρώτης.
Η ιστορία της αμφιλεγόμενης σχέσης τους, περίεργα και ανομολόγητα ερωτικής, όπου τα συναισθήματα γνωρίζουν όλες τις αποχρώσεις, από τον θαυμασμό στην απέχθεια, από τη λατρεία στη ζήλια και το μίσος.
Η ιστορία δύο διαφορετικών κόσμων που θα μπορούσε να είναι μια άλλη άποψη, σχεδόν προφητική, της ιστορίας της ίδιας της ρωσικής επανάστασης και της κατάληξής της.
Η Συνοδόςγράφτηκε το 1934, αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε μόλις το 1985, στη Γαλλία.Χάρη σ’ αυτό κυρίως το έργο, αυτό το «τέλειο, σκοτεινό διαμάντι», όπως το αποκάλεσαν, γίνεται ευρύτερα γνωστή η Νίνα Μπερμπέροβα.Το 1992 Η Συνοδόςμεταφέρεται στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία του ClaudeMiller.
Από την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου και μέχρι τέλος Νοεμβρίου στο Θέατρο Βαφείο(Αγ. Όρους 16 & Κων/πόλεως 115, μετρό Κεραμεικού, τηλ: 210-3425.637)
Ταμείο Θεάτρου, 210-3425.637 (καθημερινά μετά τις 6μ.μ.)
210-5203.562 (12μμ–8μμ, Δε- Πα)
Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Το έργο
Ρωσία, αμέσως μετά την Οκτωβριανή επανάσταση.Ταραγμένα χρόνια, δύσκολα.Ο εμφύλιος πόλεμος, ο λιμός και οι κακουχίες μαστίζουν έναν κόσμο σε πλήρη αλλαγή.Μια καινούρια κατάσταση πραγμάτων, που παρουσιάζεται ως πιο δίκαιη, προσπαθεί να επικρατήσει χρησιμοποιώντας τη βία.Οι διαφωνούντες τελούν υπό διωγμό.Πολλοί θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, να αυτοεξοριστούν σε χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής.
Σ’ αυτό το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο τοποθετεί η Νίνα Μπερμπέροβα τη Συνοδό της.Πρόκειται για την ιστορία δύο γυναικών που τίποτα δεν ενώνει, πέρα από τη μουσική: η μία, δραματική σοπράνο, όμορφη, λαμπερή, πλούσια και επιτυχημένη, η άλλη, η πιανίστα συνοδός της, άσχημη, φτωχή, χωρίς λάμψη, καταδικασμένη να ζει στη σκιά της πρώτης.Αυτή αφηγείται, η δεύτερη, και εκθέτει τα συναισθήματα που τρέφει για την εργοδότριά της, συναισθήματα αμφίρροπα και παθιασμένα, κινούμενα αδιάκοπα από τον θαυμασμό στην απέχθεια, από τη λατρεία στη ζήλεια και το μίσος, ανομολόγητα ερωτικά και ανομολόγητα δολοφονικά ταυτόχρονα.
Ωστόσο δεν καταφέρνει να πραγματοποιήσει ούτε το καλό που ονειρεύεται να κάνει στην κυρία της για να της δείξει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη της που την γλίτωσε από τη μιζέρια της, ούτε το κακό που σχεδιάζει σε βάρος της για να την εκδικηθεί επειδή έχει ό,τι επιθυμεί, ενώ η ίδια δεν έχει τίποτα.Είναι αυτή που θα αποτυχαίνει πάντα, που θα ματαιώνεται συνεχώς και σε όλα τα επίπεδα, ενώ η άλλη θα γνωρίζει μόνο θριάμβους, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική της ζωή.
Αυτή η αντιπαράθεση δύο τόσο διαφορετικών κόσμων, με τη φανερή αδυναμία του ενός να επηρεάσει καθοριστικά τον άλλον, να τον ανατρέψει ή να τον ευεργετήσει, (κάτι που αντιθέτως πετυχαίνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ο άλλος), θα μπορούσε εντέλει να εκληφθεί ως μια άποψη, φαινομενικά αντεστραμμένη, αλλά και σχεδόν προφητική, της ιστορίας της ίδιας της ρωσικής επανάστασης και της απώτερης κατάληξής της.
ΑΝΤΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟΥ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΟΣ
Η διασκευή του Razvan Masilu είναι στην πραγματικότητα μια συρραφή: δεν μεταβάλλει σε θεατρικό έργο τη νουβέλα της Μπερμπέροβα, αλλά, ακολoυθώντας σύγχρονες δραματουργικές τάσεις, διατηρεί τη λογοτεχνική υφή της, τον αφηγηματικό κορμό της από τον οποίο αφαιρεί όσα στοιχεία δεν σχετίζονται άμεσα με την ιστορία. Διατηρούνται επίσης οι ελάχιστοι διάλογοι, είτε έτσι όπως είναι, είτε εμπλουτισμένοι με πληροφορίες που εμπεριέχονται στην αφήγηση.
Τα γεγονότα παρουσιάζονται μέσα από το βλέμμα, υποκειμενικό, της Σόνιας, της πιανίστας – συνοδού, μέσα από τη μνήμη της και με το ποσοστό άγνοιας και γνώσης που διέθετε την εποχή που διαδραματίστηκαν. Η σε πρώτο πρόσωπο εξιστόρηση τους, συνοδευμένη από την έκθεση των συναισθημάτων της Σόνιας, μπορεί να εκληφθεί ως μια εξομολόγηση, ή ως ένας εσωτερικός μονόλογος, και έτσι αντιμετωπίζεται και από την σκηνοθεσία: άλλοτε το βασικό πρόσωπο απευθύνεται άμεσα στους θεατές και τους εμπιστεύεται την ιστορία του, άλλοτε πάλι μονολογεί στρεφόμενο στον εαυτό του. Οι διαλογικές σκηνές είναι σκηνές μνήμης, είναι flashback, σύντομες σφήνες στην αφήγηση.
Ο ηθοποιός παίζει με τους χρόνους και με τους τρόπους, περνώντας αδιάκοπα από τον έναν στον άλλον. Το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, η αφήγηση με τον διάλογο, η - σχεδόν μπρεχτικού τύπου - απεύθυνση στο κοινό με την «ιδιωτικοποίηση» της σκηνής. Το μη αποδεκτό ως θεατρικό, το λογοτεχνικό, με το έκδηλα θεατρικό.
Αλλά μέσα από αυτό το παιχνίδι, μέσα από αυτήν τη συνάντηση και την ανταλλαγή όπου δοκιμάζονται οι αντοχές και τα όρια του θεάτρου, ίσως η τέχνη μας να κερδίζει καινούργιεςδυνατότητες έκφρασης, η σκηνή μια καινούργια ποιητική.Δαμιανός Κωνσταντινίδης