Έχω σηκώσει χέρι καταπάνου στα βουνά τα μαύρα και τα δαιμονικά του κόσμου τούτου. Έχω πει στην αγάπη "γιατί" και την έχω κυλήσει στο πάτωμα. Έγιναν πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτ' ενα κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματα μας και να το λησμονήσουμε. Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές, παπάδες, χωροφύλακες, ποια είναι η χώρα σας; Ένα κορμί μού μένει και το δίνω. Σ' αυτό καλλιεργούνε, όσοι ξέρουν, τα ιερά, όπως οι κηπουροί στην Ολλανδία τις τουλίπες. Και σ' αυτό πνίγονται όσοι δεν έμαθαν ποτέ απο θάλασσα κι απο κολύμπι......
Ροές της θάλασσας και σεις των άστρων μακρινές επιρροές - παρασταθείτε μου!
Μαρία - Νεφέλη
Οδυσσέας Ελύτης
2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996
Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979
2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996
Νόμπελ Λογοτεχνίας 1979
Γεννήθηκα τη χρονιά που ο Ελύτης πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και η ποίησή του έχει σημαδεύσει τη ζωή μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έρωτες, προσωπικές επαναστάσεις, παράπονα, διαμαρτυρίες, όλα μέσα από τους στίχους του. Στην εφηβεία μου έβαφα τα νύχια μου μωβ και στο θρανίο μου υπήρχε χαραγμένο το δίστιχο "έχω για μόνο μου όπλο, μόνη μου άμυνα, τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα" από τη "Μαρία Νεφέλη". Εφηβεία, τα χρόνια της επανάστασης!
Έμαθα πώς περιγράφεται το απέραντο Ελληνικό μπλε με μαύρα σημάδια από τη γραφομηχανή που σχημάτιζαν λέξεις. Έμαθα πως το να φτιάχνεις δικές σου λέξεις για να περιγράψεις το αόρατο είναι μια μαγεία που ελάχιστοι ξέρουν να υποστηρίζουν. Ο γλωσσοπλάστης Ελύτης, ο ερωτικός, ο φιλοσοφημένος, ο επαναστάτης, ο υπέροχα περιγραφικός. Ο Οδυσσέας Ελύτης που ακόμα ταράζει τη ζωή μου.
Έμαθα πώς περιγράφεται το απέραντο Ελληνικό μπλε με μαύρα σημάδια από τη γραφομηχανή που σχημάτιζαν λέξεις. Έμαθα πως το να φτιάχνεις δικές σου λέξεις για να περιγράψεις το αόρατο είναι μια μαγεία που ελάχιστοι ξέρουν να υποστηρίζουν. Ο γλωσσοπλάστης Ελύτης, ο ερωτικός, ο φιλοσοφημένος, ο επαναστάτης, ο υπέροχα περιγραφικός. Ο Οδυσσέας Ελύτης που ακόμα ταράζει τη ζωή μου.
13 θεατές:
Καλή σου μέρα, Μαρία!
Όμορφη μέρα, με τον ήλιο ζεστό και φωτεινό να ξετρυπώνει απ'τα σκοτάδια μας όλους τους φόβους και να δείχνει το δρόμο στα όνειρα και τις ελπίδες μας...
Δεν αξιώθηκα να διαβάσω πολλή ποίηση, ίσως γιατί κι εγώ έγραφα παλιότερα και δεν ήθελα να προσπαθήσω να αντιγράψω οπότε επικεντρώθηκα στην ανάγνωση πεζών, αλλά από τα λίγα που έχω διαβάσει ξεχωρίζω το "Μονόγραμμα"...
Πολύ, πολύ ιδιαίτερη γραφή και ζωντανές εικόνες...
Εγω το 79.. ήμουν αρκετά μεγάλος για να πάω ένα μήνα μόνος στην οξφόρδη.. το μαρία νεφέλη το πήρα.. αλλά έχω ένα κόλημα.. την ποίηση την δέχομαι με όχημα τη μουσική.. σε ένα κέιμενο χωρίς σειρές και παραγράφους χάνομαι.. το μάτι μου δεν ακολουθεί σειριακά το κείμενο.. πηδά άναρχοαυτόνομα εδώ κι εκεί.. ευτυχώς κάποιοι μου έχουν δόσει κάποια χονεμένα κομμάτια..:):)
Καλημερούδια:):)
@Κωνσταντίνε, το "Μονόγραμμα" είναι απλά συγκλονιστικό. Όπως κι αν το διαβάσεις, σε όποια φάση κι αν το διαβάσεις, και όποιους συνειρμούς κι αν κάνεις, δεν σ' αφήνει ασυγκίνητο. Σε κάποια από τις άπειρες εικόνες που περιγράφονται, θα βρεις τον εαυτό σου. Σίγουρα!
Φιλάκια και καλημέρα :)
@Koulpa, το καθένα έχει τη χάρη του! Ίσως αν πάρεις αυτά τα CD που έχουν βγει με τους ίδιους τους ποιητές να διαβάζουν την ποίησή τους, να μπορέσεις να το παρακολουθήσεις καλύτερα. Ε; :D Φιλάκια!
xaxa.. μου θύμισες την περίοδο 70-72 που της είχε κολλήσει της μητέρας μου ότι πρέπει να κοιμάμαι πάνω από 4 ώρες την ημέρα και απαγώρευε την νυχτερινή ανάγνωση.. μετά από κάποιες άκαρπες προσπαθειες με φακό κάτω από τα σκεπάσματα.. βρίκα στο ραδιόφωνο μια εκπομπή με αναγνώσεις βιβλίων.. θυμάμαι ότι είχα ακούσει το μυθιστόρημα των τεσάρων με ακουστικό σε συνέχειες..:):)
λες ε; μπα η απαγγελία με φέρνει σε πιό μεγάλη αμηχανία.. θα το παλέψω παραδοσιακά:):)
καλησπερούδια:):)
@Koulpa, προσπαθώ να καταλάβω ποιος βασάνιζε ποιον: εσύ τη μαμά ή η μαμά εσένα; :D
xaxa.. o παππούς μου τη φώναζε στρατηγούλη.. ε ήταν 1.50 τώρα μπηκε και λίγο.. και κυκλφορούσε μοιράζοντας διαταγές..:):) μια χαρά παιδί είναι.. χαχα.. μόνο κάτι ιδαιοληψίες κατά καιρούς να μην είχε.. χαχα.. κι εγώ από την άλλη να μη δέχομαι τράχυλον με τίποτα..:):)
@Koulpa, και είπα να το πω πριν "στο Νταχάου μεγάλωσες;" :P χαχαχαχα :D Τελικά, μάλλον κάπως έτσι πρέπει να είναι οι περισσότερες μανούλες. Στρώνουν βέβαια μεγαλώνοντας!
μοναδικος..ανεπαναληπτος..
Καλησπερα!
Μας έμαθε να αγαπάμε την ποίηση.
Καλημερούδια
Σπουδαίος... ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές. Ever...
Καλό βράδυ :)
@Roadartist, να 'σαι καλά που μου το θύμησες! :D Φιλάκια και καλημέρα
@Παύλο, πόσο δίκιο έχεις... Φιλιά και καλημε΄ρα :)
@Clockwork plum, και μένα το ίδιο :) Καλημέρα!
Εγώ θα μείνω στο δικό σου κείμενο, Μαρία.
Μέσα σε δύο παραγράφους, έχεις πιάσει όλη την ουσία της ποίησης και του Ποιητή, κάτι που δεν έχουν καταφέρει "ειδήμονες" με αφιερώματα και πολυσέλιδα "μνημόσυνα".
Έπιασες το "πρέπει από το ιώτα και το 'γδαρες ίσαμε το πί" έστω και με μωβ νύχια, γιατί αυτή είναι η εκδίκηση της ποίησης: η διαρκής επανάσταση της ψυχής!
@Παράλληλε, χωρίς αυτή την επανάσταση της ψυχής, πάει, χαθήκαμε! Με συγκίνησε πολύ το σχόλιό σου με το "πρέπει". Έτσι, κάποιες λέξεις για να τις καταλάβεις, πρέπει να τις γδάρεις πρώτα. :) Να 'σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου