Una pura formalita - Giuseppe Tornatore

Μετά την εκπομπή για τα blogs, πήρα κουβέρτα, έβαλα ποτάκι, και την άραξα στον καναπέ να δω την ταινία που σας είχα προτείνει. "Una pura formalita" ο ορίτζιναλ τίτλος, "Τυπική διαδικασία" ο ελληνικός, σε σκηνοθεσία Giuseppe Tornatore με τους καταπληκτικούς Gerard Depardieu & Roman Polanski. Μη ξεχάσω ότι η φανταστική μουσική ήταν του Ennio Morricone.
Λοιπόν, όσοι δεν την είδατε, χάσατε ένα πραγματικό αριστούργημα! Όσοι όμως την είδατε, υποθέτω ότι θα πάθατε την πλάκα σας γιατί προφανώς θα περιμένατε να δείτε κάτι ανάλογο του "Σινεμά ο Παράδεισος" ή της "Μαλένα". Μη νομίζετε, κι εγώ έτσι την πάτησα στην αρχή. Λέω, Τορνατόρε είναι, ρομαντικό θα είναι, ψυχοπονιάρικο θα είναι, μια χαρά δηλαδή. Αμ δε...
Η ταινία είναι κανονικό θρίλερ μυστηρίου, με πολλά υπαρξιακά ζητήματα να θίγονται, πολλές εσωτερικές συγκρούσεις, το κλασικό ερώτημα που βασανίζει πολλούς από εμάς "γνωρίζω πραγματικά ποιος είμαι;", με αρκετή δόση μεταφυσικού - ιδίως στο τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας που δεν μπορείς να βγάλεις άχνα από το σοκ... Γυρισμένη σχεδόν ολοκληρωτικά σε ένα και μόνο δωμάτιο, σε συνεπαίρνει με τους διαλόγους και την εσωτερική πάλη των ηρώων.
Η υπόθεση: Ο Ντεπαρντιέ είναι γνωστότατος συγγραφέας τον οποίο βρίσκει η αστυνομία της περιοχής να περιφέρεται σε ένα δάσος στην άκρη του κόσμου, βρεγμένο μέχρι το κόκκαλο και εντελώς χαμένο (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Τον πηγαίνουν στον αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου και αρνείται να δώσει τα στοιχεία του πριν να φτάσει ο ανακριτής Πολάνσκι. Μπαίνουμε μέσα στο κλίμα σιγά σιγά ότι κάτι έχει κάνει, βλέποντας το ματωμένο του πουκάμισο και την προσπάθειά του να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που ενδεχομένως τον ενοχοποιεί (σημ: από τις πιο σιχαμερές αλλά και συγκλονιστικές σκηνές που έχω παρακολουθήσει σε ταινία). Ξεκινάει ο ανακριτής την ανάκριση ο οποίος τυγχάνει να ξέρει απ έξω ολόκληρο το συγγραφικό έργο του χαμένου και αθώου - μέχρι - αποδείξεως - του - εναντίου συγγραφέα, ο οποίος έχει και μερική αμνησία (δεν θυμάται τίποτα από το προηγούμενο βράδυ). Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν (απίστευτες στιχομυθίες, συγκλονιστικές!), κάπως αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι κι εμείς σαν θεατές είμαστε πλέον σίγουροι ότι το φονικό το έχει κάνει. Ποιανού, είναι το μεγάλο ερώτημα τώρα πια. Περνάει η ώρα, πέφτει και μια ψιλοσυγκίνηση με κάποιες παλιές φωτογραφίες που βλέπει ο συγγραφέας αλλά τον δολοφονημένο δεν τον βλέπει και δεν το ακούει κανείς! Και έρχεται λοιπόν η στιγμή της αποκάλυψης, που εμένα προσωπικά μου πήρε μια ολόκληρη νύχτα να καταλάβω από το σοκ: ο δολοφονημένος είναι ο ίδιος ο συγγραφέας ο οποίος το προηγούμενο βράδυ είχε αυτοκτονήσει, και το αστυνομικό τμήμα είναι το πέρασμα της μίας ζωής στην άλλη μέσα από μια περίεργη διαδικασία αυτογνωσίας του αυτόχειρα. (αν θέλατε να δείτε την ταινία σαν το χάλασα, το ξέρω, αλλά καλά να πάθετε που δεν την είδατε χθες!).
Η ταινία είναι ένα αριστούργημα! Δεν είναι βέβαια από αυτές που μπορείς να τις δεις μια Κυριακή μεσημέρι απλά για να σκοτώσεις την ώρα σου, σε αναστατώνει πολύ και σε βάζει σε απίστευτες σκέψεις. Την ώρα που τη βλέπεις, ίσως και να εκνευρίζεσαι λίγο από το μπέρδεμα αλλά στο τέλος ως διά μαγείας ξεδιπλώνονται όλα μπροστά στα μάτια σου. Είναι από τις ταινίες που καταλαβαίνεις την αξία της μετά το τέλος και θέλεις με μανία να την ξαναδείς.
Ειλικρινά, όσοι την πετύχετε σε κάποιο βιντεοκλάμπ ή αν πέσει με κάποιο τρόπο στα χέρια σας (γκούχου γκούχου), να την δείτε. Ακόμα και το τέλος που σας αποκάλυψα (χωρίς να είναι και σίγουρο βέβαια, όσοι την είδατε για πείτε καμιά γνώμη!) δεν θα σας χαλάσει καθόλου την όλη ροή.
Η ταινία είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ των Καννών με σοβαρές αξιώσεις, το 1994.
Ακούστε το τραγούδι που ακούγεται στην ταινία. Κάποια στιγμή θα κάνω προσθήκη και τους στίχους οι οποίοι είναι απλά υπέροχοι... (για άλλη μία φορά τα χέρια μου τα έλυσε το γιουτιούμπι).

The ultimate best of Federico Fellini & Nino Rota

Avant premiere λοιπόν σήμερα για το νέο blog, αλλά και μία σημαντική ημερομηνία για τον κινηματογράφο. Σαν σήμερα, το 1920, γεννήθηκε ο Federico Fellini, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα.
8 1/2, I Vitelloni, Roma, Amarcord, Satyricon, La dolce vita, μερικές από τις ταινίες που γύρισε. Όλοι μας έχουμε δει κάποια από αυτές ή τουλάχιστον κάποιο απόσπασμά τους. Και σίγουρα δεν είναι από τα πράγματα που ξεχνιούνται...
Ο σημαντικότερο συνεργάτης του Fellini ήταν ο επίσης εκπληκτικός Nino Rota, ο οποίος και επένδυσε τις ταινίες του με την υπέροχη μουσική του.

Πριν από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου (γκούχου-γκούχου), αυτό το CD που βλέπετε στα δεξιά σας. Έχει μέσα 17 μουσικά αποσπάσματα από ισάριθμες ταινίες του Fellini, φυσικά του Rota. Λοιπόν, είναι από τα ωραιότερα CD που έχουν πέσει στα χέρια μου! Αγαπημένες μελωδίες, μία-μία διαλεγμένες, σε original εκτελέσεις. Θα διακρίνετε και πολλές jazz επιροές, εκτός των άλλων. Εμένα μου έφερε στο μυαλό και κάτι από Puccini, αλλά μπορεί να φταίει η παράσταση που είδα πριν από μέρες. Καταπληκτική ηχογράφηση, χωρίς ίχνος θορύβου, πραγματικά υπέροχη δουλειά (πάτα πάνω στη φωτό, έχει λινκ). Προσπάθησα να ανεβάσω ένα κομμάτι, συγκεκριμένα το δεύτερο track που είναι από την ταινία I Vitelloni, αλλά δεν στάθηκα τυχερή. Θα ξαναπροσπαθήσω και αύριο γιατί το συγκεκριμένο κομμάτι θέλω να το έχω και σαν soundtrack του blog. Να μπαίνετε εδώ μέσα δηλαδή και να ακούτε αυτή την υπέροχη μουσική.

Μου έλυσε όμως τα χέρια το γιουτιούμπι. Οπότε θα καταφέρετε να το ακούσετε για να καταλάβετε τι θέλω να σας πω. Αυτό το απόσπασμα, είναι σαν να σου κλείνει το μάτι. Έχει κάτι παιχνιδιάρικο, πονηρό πάνω του. Από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα (ομολογώ πως δεν το θυμόμουν) το ακούω συνέχεια, και συνέχεια, και συνέχεια...
Στο παρακάτω βιντεάκι λοιπόν, θα ακούσετε κατ' αρχήν το απόσπασμα και θα δείτε τη χορογραφία του από τον (συγχωρεμένο πια) Maurice Bejart.

Εισαγωγή

Εδώ και αρκετό καιρό σκεφτόμουν να ανοίξω ένα δεύτερο blog, καθαρά θεματικό το οποίο και θα κρατάω παράλληλα με το αρχικό. Εντάξει, δεν θα ποστάρω με την ίδια συχνότητα. Εξάλλου, ο λόγος ύπαρξής του είναι για να γράφω κάποια πράγματα που παρακολουθώ γύρω από τις τέχνες και τον πολιτισμό γενικότερα.
Έκανα μια μικρή έρευνα αγοράς για να καταλήξω στο όνομα που θα του δώσω. Απ' όσο έχω κοιτάξει, δεν υπάρχει κάποιο άλλο με το ίδιο όνομα. Αν όμως έχει πέσει κάτι στην αντίληψή σας, παρακαλώ να με ενημερώσετε αμέσως! Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να θεωρηθώ μπλογκοκλέφτρα! Κοίτα να δεις πώς δημιουργείται νέα ορολογία...
Και το όνομα αυτού, "Το Μικρό Φουαγιέ". Εδώ θα γράφω για παραστάσεις που βλέπω, για κινηματογραφικά έργα (παλιά και καινούργια), δίσκους, συναυλίες, εικαστικά δρώμενα, εκθέσεις και ό,τι άλλο προκύψει πάνω στο θέμα. Μου είναι πολύ βολικό να τα έχω όλα κάπου συγκεντρωμένα. Τώρα αν αυτό βοηθήσει και κάποιους άλλους από εσάς, μακάρι! Εννοείται βέβαια πως ότι θα γράφεται εδώ μέσα είναι καθαρά προσωπική μου άποψη και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα, σε καμία περίπτωση!
Καλή αρχή, λοιπόν! :)