Una pura formalita - Giuseppe Tornatore

Μετά την εκπομπή για τα blogs, πήρα κουβέρτα, έβαλα ποτάκι, και την άραξα στον καναπέ να δω την ταινία που σας είχα προτείνει. "Una pura formalita" ο ορίτζιναλ τίτλος, "Τυπική διαδικασία" ο ελληνικός, σε σκηνοθεσία Giuseppe Tornatore με τους καταπληκτικούς Gerard Depardieu & Roman Polanski. Μη ξεχάσω ότι η φανταστική μουσική ήταν του Ennio Morricone.
Λοιπόν, όσοι δεν την είδατε, χάσατε ένα πραγματικό αριστούργημα! Όσοι όμως την είδατε, υποθέτω ότι θα πάθατε την πλάκα σας γιατί προφανώς θα περιμένατε να δείτε κάτι ανάλογο του "Σινεμά ο Παράδεισος" ή της "Μαλένα". Μη νομίζετε, κι εγώ έτσι την πάτησα στην αρχή. Λέω, Τορνατόρε είναι, ρομαντικό θα είναι, ψυχοπονιάρικο θα είναι, μια χαρά δηλαδή. Αμ δε...
Η ταινία είναι κανονικό θρίλερ μυστηρίου, με πολλά υπαρξιακά ζητήματα να θίγονται, πολλές εσωτερικές συγκρούσεις, το κλασικό ερώτημα που βασανίζει πολλούς από εμάς "γνωρίζω πραγματικά ποιος είμαι;", με αρκετή δόση μεταφυσικού - ιδίως στο τελευταίο δεκάλεπτο της ταινίας που δεν μπορείς να βγάλεις άχνα από το σοκ... Γυρισμένη σχεδόν ολοκληρωτικά σε ένα και μόνο δωμάτιο, σε συνεπαίρνει με τους διαλόγους και την εσωτερική πάλη των ηρώων.
Η υπόθεση: Ο Ντεπαρντιέ είναι γνωστότατος συγγραφέας τον οποίο βρίσκει η αστυνομία της περιοχής να περιφέρεται σε ένα δάσος στην άκρη του κόσμου, βρεγμένο μέχρι το κόκκαλο και εντελώς χαμένο (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Τον πηγαίνουν στον αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου και αρνείται να δώσει τα στοιχεία του πριν να φτάσει ο ανακριτής Πολάνσκι. Μπαίνουμε μέσα στο κλίμα σιγά σιγά ότι κάτι έχει κάνει, βλέποντας το ματωμένο του πουκάμισο και την προσπάθειά του να εξαφανίσει κάθε στοιχείο που ενδεχομένως τον ενοχοποιεί (σημ: από τις πιο σιχαμερές αλλά και συγκλονιστικές σκηνές που έχω παρακολουθήσει σε ταινία). Ξεκινάει ο ανακριτής την ανάκριση ο οποίος τυγχάνει να ξέρει απ έξω ολόκληρο το συγγραφικό έργο του χαμένου και αθώου - μέχρι - αποδείξεως - του - εναντίου συγγραφέα, ο οποίος έχει και μερική αμνησία (δεν θυμάται τίποτα από το προηγούμενο βράδυ). Κουβέντα στην κουβέντα λοιπόν (απίστευτες στιχομυθίες, συγκλονιστικές!), κάπως αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι κι εμείς σαν θεατές είμαστε πλέον σίγουροι ότι το φονικό το έχει κάνει. Ποιανού, είναι το μεγάλο ερώτημα τώρα πια. Περνάει η ώρα, πέφτει και μια ψιλοσυγκίνηση με κάποιες παλιές φωτογραφίες που βλέπει ο συγγραφέας αλλά τον δολοφονημένο δεν τον βλέπει και δεν το ακούει κανείς! Και έρχεται λοιπόν η στιγμή της αποκάλυψης, που εμένα προσωπικά μου πήρε μια ολόκληρη νύχτα να καταλάβω από το σοκ: ο δολοφονημένος είναι ο ίδιος ο συγγραφέας ο οποίος το προηγούμενο βράδυ είχε αυτοκτονήσει, και το αστυνομικό τμήμα είναι το πέρασμα της μίας ζωής στην άλλη μέσα από μια περίεργη διαδικασία αυτογνωσίας του αυτόχειρα. (αν θέλατε να δείτε την ταινία σαν το χάλασα, το ξέρω, αλλά καλά να πάθετε που δεν την είδατε χθες!).
Η ταινία είναι ένα αριστούργημα! Δεν είναι βέβαια από αυτές που μπορείς να τις δεις μια Κυριακή μεσημέρι απλά για να σκοτώσεις την ώρα σου, σε αναστατώνει πολύ και σε βάζει σε απίστευτες σκέψεις. Την ώρα που τη βλέπεις, ίσως και να εκνευρίζεσαι λίγο από το μπέρδεμα αλλά στο τέλος ως διά μαγείας ξεδιπλώνονται όλα μπροστά στα μάτια σου. Είναι από τις ταινίες που καταλαβαίνεις την αξία της μετά το τέλος και θέλεις με μανία να την ξαναδείς.
Ειλικρινά, όσοι την πετύχετε σε κάποιο βιντεοκλάμπ ή αν πέσει με κάποιο τρόπο στα χέρια σας (γκούχου γκούχου), να την δείτε. Ακόμα και το τέλος που σας αποκάλυψα (χωρίς να είναι και σίγουρο βέβαια, όσοι την είδατε για πείτε καμιά γνώμη!) δεν θα σας χαλάσει καθόλου την όλη ροή.
Η ταινία είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ των Καννών με σοβαρές αξιώσεις, το 1994.
Ακούστε το τραγούδι που ακούγεται στην ταινία. Κάποια στιγμή θα κάνω προσθήκη και τους στίχους οι οποίοι είναι απλά υπέροχοι... (για άλλη μία φορά τα χέρια μου τα έλυσε το γιουτιούμπι).